یادمه پارسال تقریبا دى ماه،ترازام افت کرد و هر چى میخوندم به نظرم فایده نداشت.از طرفى همه اطرافیان هم همیشه توقعاتشون خیلى از من بالا بود و میگفتند گندم باید حتما پزشکى تهران قبول شه و این حرف ها.طبیعى بود که منم کمى استرس بگیرم.بالاخره یک شب رفتم وضو گرفتم و دو رکعت نماز خوندم،بعدش همینجورى قران رو باز کردم تا یک صفحه ازش بخونم.اومد:
<و لا تقولن لشى ء انى فاعل ذلک غدا الا ان یشاءالله و اذکر ربک اذا نسیت و قل عسى ان یهدین ربى لاقرب من هذا رشدا>
یادم افتاد که خیلى غره شدم به خودم
من کى هستم که باید تهران قبول شم؟!!
چرا انقدر باید و باید کردن تو زندگى ام وجود دارد؟!
مگه من جز یک بنده ى کوچیکم؟مگه از فرداى خودم خبر دارم؟دیگه همه چى رو سپردم به خدا.دیگه یادم نمیاد هیج وقت کارى بوده باشه که قصد انجامش رو داشته باشم اما نگفته باشم انشالله از ته قلبم.
اینا رو واسه این گفتم که یادمون باشه،انقدر جاى خدا تدبیر نکنیم.ما همون بندگى مخلصانه خودمون رو هم اگه بتونیم انجام بدیم خیلیه!تدبیر و نتیجه رو بسپریم به خدا!
پى نوشت:میخواستم بیشتر بنویسم اما تو خود شرح مفصل بخوان از این مجمل
یه جا خوندم: اگه میخوای خدا رو بخندونی از برنامه های آیندت بهش بگو.
این جمله منافی اینده نگری نیست. اما دل بستن به آینده نیامده مشکل کاره! این رو در خدمت سربازیم با پوست و گوشت و خونم حس کردم و باز هم و بازهم.
مادر بزرگم همیشه میگفت:حرف پیشکى مایه شیشکى:)))
گاهى خنده دار میشویم!از بس که خودمان رو تحویل میگیریم!
اى در دل من اصل تمنا همه تو
وى در سر مایه سوداهمه تو
هر چند به روزگار در مینگرم
امروز همه تویى و فردا همه تو
احسنت واقعا قشنگ بود....
خانم دکتر از خدا بخواه که همین روحیه ای که الان داری رو تا زمانی که به الان ما هم رسیدی حفظ کنی....
سلام
ممنونم.
انشالله.تا ٧سال دیگه خیلى راهه.باید محکم بود واقعا
خوش حال ام که میاید اینجا