این آدمیزاد ناشکر!

یه کم باید به خودم بیام!چرا من انقدر ناشکرم!؟یادم رفته که چند سال درس خوندم که الان اینجا باشم!و حالا فقط به خاطر اینکه به خاطر قوانین بومى سازى تهران  رتبه هاى بالاى ٢٥غیر بومى رو نگرفت و دانشگاهم کمى بالا پایین شد  انقدر ناراحت شدم!همین که پزشکى قبول شدم احساس کردم دلم میخواد زبان انگلیسى میخوندم یا ادبیات یا بیوتک!به جاى اینکه یکم فکر کنم که چقدر تحقیق کردم  و چقدر علاقه داشتم که اینجا برسم!                                             نمیدونم چرا فراموش کردم الان به جایى رسیدم که ارزوهاى دیروزم بوده!که به خاطرش اینقدر بى خوابى کشیدم و بدون امکانات زیادى درس خوندم.        خیلى از ادما وقتى برمیکردند به قبل میبینند که جاىى نیستند که از اول دلشون میخواسته!من فعلا همونجام و فکر کنم اینده رو بذارم واسه زمان خودش!شاید من هم چند سال دیگه از پزشکى خوشم نیاد اما چرا الان غصه اون زمانو بخورم!                                                                                                واقعا که انسانیم!خیلى فراموشکار!                                                                                                                                                        خدایا متشکرم!به بزرگى خودت بگذر از این بنده غرغرو!