چقدر همه تند راه میروند
انگار هیچ کس فرصتى براى دیدن ندارد،هر وقت میخوام ذهنمو خالى کنم کلى چهره که دارند تند تند رد میشن میاد جلوى صورتم!
تهران...
بعضى وقتا که میبینم دو نفر با هم راه میروند و براى دیدن لبخند همدیگه فرصت دارند راستش حسودیم میشه!
تنهایى اینجا وقتى معنى پیدا میکنه که براى ٢ساعت و نیم پیاده روى پاییزى هیچ کسى نباشه که همراهیت کنه!
این تنهایى میتونه خیلى هم خطرناک باشه اینو از خودم فهمیدم!واسه همینه که کلى کار ریختم رو سرم که وقت نکنم سرمو از پنجره ببرم بیرون و مست هواى خوب این روزا بشم!شاید اصلا بهم نخوره و خیلى زیادى هم منطقى و عاقل به نظر بیام اما من ١٩سالمه و تا حد زیادى شبیه بقیه دخترایى که بلند میخندند!
من فقط لبخند هامو پنهان میکنم!
ســــلااااااااااااام
چه قالب قشنگی داره وبلاگت
مطالبت هم جالبن ☺
1654
عزیزم محاله خدا دست تو ول کنه..اگرم این حسو داری داره قدرت و جرات راه رفتنو بت میده ..اونم موقتی ..و بعد یه مدتی باز میبینی که خدا اصلا رهات نکرده و تو همچنان تو بغلشی ..
+نازی چقد شما کوچولویی..
+منم بعضی وقتا انقد سرم شلوغ میشه که به این منظره های چند نفره غبطه میخورم..
هر چه هست از قامت ناساز بى اندام ماست
+واقعا خودم احساس میکنم تازگى ها خیلى بزرگ شدم:))چند روز پیش یهو دیدم ١٩!اخرین سال دهه دو!کلى تعجب کردم
می بینم خیلی احساس تنهایی می کنی.
حتی می توان گفت که یه گوشه قلب همه ماها با وجود همه شلوغی اطرافمون بازم خالی می مونه.
آخه قلب ما پر شده از همه چیز به غیر از یک چیز.
که اگر آن یک چیز در قلبمان باشد دیگر ان احساس کمتر حاصل میشه.
امیدارم که به همین زودی حس دو نفره تجربه کنی.
ان شاء الله
سلام خوبید؟
راستش الان خیلى زوده واسه حس دو نفره و این ها...
مشکلى که با خودم دارم چرایى اشه!من همیشه خودم با خودم شاد بود!انگار خدا رو بیشتر داشتم،نمیذاشت احساس تنهایى کنم!
الان انگار گم شدم!انگار دستمو ول کرده وسط خیابون و رفته...