مى شکنم زنجیر را

این حجم تنگ همان سکوت لمس خود است

خودى که سایه اش سراسر درد است و زنجیر بسته و چرک نشسته!

این تویى که پوسته ات را مى شکنى به روى خود شاید،اینبار اما ترک هایت به جان مى نشیند!