معلومه سخته...
این همه رنگ،رنگایى که رنگ تو نیست!به هر کى که نگاه میکنم
بعد تا میام بقیه رو سرزنش کنم
یاد خودم و میفتم و تموم
خدا خودت میدونى
شکرت
دلم خیلى یه ادم خوب میخواد،یه حس خوب،حرف خوب
کاشکى استاد خوبى هم باشه
یک استاد با معرفت
اى کاش دوستان خوبى باشند
و اى کاش راه سبزى هم باشه
که گل هاش رنگ تو باشند
خدا گاهى حسودیم میشه!
خدا من با این همه تناقض چیکار کنم؟!
خسته شدم
هر حرفى میزنم مامانم بد برداشت میکنه و ناراحت میشه
نمیدونم باید چیکار کنم
هر حرفى که میخوام بزنم باید کلى فکر کنم که الان چه جورى بگم و اینا
اخرشم یا داد میزنه یا ناراحت میشه یا گریه میکنه
دیگه خسته شدم
من بیچاره همش نگرانشونم بعدا منتظره که عصبانى شه
دو کلمه که میخواد حرف بزنه نصفش غیبته و فقط کافیه من یکم تذکر بدم دیگه هیچى...
خیلى خوبه
خیلى دوستش دارم
اما واقعا دارم اذیت میشم...
خواهرم هم که دیگه نگو
به معناى واقعى پررو و بى ادب،خودشون میبینند چه جوریه و حتى جرات نمیکنند باهاش خرف بزنند اما کافیه من از دستش ناراحت شم...
واااااى
خیلى ناراحتم
هیچى خیلى بزرگ نیست،اما من نگران و ناراحت یه مشت چیز مزخرفند
و ناراحتى بزرگم هم که...
خدااااااا
کمکم کن،من باید خیلى ارومتر باشم
پى نوشت:خیلى نگران مامان و بابام ام.بیشتر ازینکه نگران خودم باشم که دارم یه شهر دیگه.اگه من نباشم حتى قرصاشون رو هم نمیخورم.به فکر چربى خون و اینا هم که هیچى اصلا!پوکى استخوان مامانم هم که.اصلا خیلى حالم بده.کلا کلافه ام.از خودم بیشتر.
نمیدونم اینا رو چه جورى به حال خودشون بذارم برم.ابشون هم که توى یک جوب نمیره.من هى باید وساطت کنم.من نباشم احتمالا هر روز دعواشونه،مامانم هم خیلى صعیف شده ،طاقت نداره...
خدا میسپرمشون به خودت
خدا خودت تحملمو زیاد کن که یک وقت ناراحتشون نکنم
این مدته یک چیز رو بدجورى با گوشت و خونم حس کردم
اینکه دنیا یه مسخره بازیه بزرگه
ما جدى گرفتیمش خیلى..
خیلى فکر کردم
دیدم بدجورى به خودم ظلم کردم
به اون خودى که براى این مسخره بازى ها ساخته نشده
وقتى خاک رو میریختم رو تابوت عمو
فهمیدم
حس کردم که این روز واسه من هم میاد دیر یا زود
خیلى جدى گرفته بودم دنیا رو