من پلنگى تنها و پر از حسرت ماه....!

روزمره هاى یک دانشجوى پزشکى.اینجا خود خودمم،حتى اگر نامم گندم نباشد!

من پلنگى تنها و پر از حسرت ماه....!

روزمره هاى یک دانشجوى پزشکى.اینجا خود خودمم،حتى اگر نامم گندم نباشد!

انسان هاى دوست داشتنى من!٢

دندان پزشک نازنینم!

دو سال  باید ماهى یه بار مسافت ٣ساعته اى رو میرفتیم تا بریم پیش دکتر.واسه ارتودنسى! 

واقعا خوش اخلاق!واقعا با ایمان!

گاهى که کارم کمى دردناک بود و طولانى حافظ میخوند که میدونست دوست دارم.

اصلا این ادم ارامش از وجودش میباره!ناخوداگاه اروم میشدم وقتى صداشو میشنیدم!

هر وقت صدامو از اتاق انتظار میشنید میگفت زود گندم رو بفرستید بیاد تو که مسافره!

شب اولى که ارتودنسى انجام دادم منشى یادش رفته بود شماره موبایل دکتر رو بده بهم.ساعت ٧صبح دکتر زنگ زد و عذر خواهى کرد.گفت همش نگران بودم اگه نصفه شب مشکلى واست پیش میاد چیکار میکنى!

که وقتى میخواستم بعد ٦ماه واسه  چکاپ وقت بگیرم؛انقدر دلم واسش تنگ شده بود که زنگ زدم به خودش جاى مطب.گفتم میشناسید منو دکتر؟!گفت مگه میشه گندم خانومى رو که ١١سالش که بود به من اعتماد کرد و ٨تا دندون رو کشید یادم بره!

که دیروز وقتى یه جعبه شکلات خریدم و به عنوان شیرینى قبولیم بردم؛همین که در مطبو باز کردم.گفت بچه ها گویا گندم قبول شده پزشکى ها!بیا خانم دکتر رو که نمیشه معطل کرد!

که همیشه اینقدر قشنگ با منشى و دستیار هاش صحبت میکنه!

که همیشه بهم میگه عموجون!از همون ١٠سالگى تا حالا!

که همیشه نازنینم و طنازم و خوشگلم ورد زبونشه وقتى بچه ها رو صدا میکنه!

که دیروز وقتى داشتم میرفتم تا دم در بدرقه ام کرد و در اتاق انتظار رو هم خودش باز کرد برام و گفت نکنه فروردین نیاى. ها!ما دلمون خیلى تنگ میشه واست عموجون!

که من واقعا گاهى دلم هواشو میکنه!

یکى بگه ایا این فرشته است اخه؟!

انسان هاى دوست داشتنى من!1

گاهى یاد بعضى آدم ها لبخند به لبم میاره بدون استثنا!

مثل استاد ٧٥ساله ریاضیاتم!

که همیشه زودتر از ما مدرسه بود و واسه اینکه تک تکمون درس رو بفهمیم حرص میخورد!

که همیشه واسمون شعر و حدیث میخوند!

که تنها دفعه اى که سر جلسه امتحان استرس گرفتم و مغزم قفل شد و اندکى هم گریه کردم،اومد ورقمو پاره کرد و دستامو گرفت و گفت:هیچ وقت نمیخوام غم تو چشماى دختر گلم ببینم.

که روزاى اخر مدرسه درحالى که چشماش پر اشک شده بود گفت:من به خاطر کلاس شما میومدم مدرسه.حالا که میرید خیلى دلتنگتون میشم.چه جورى بیام اینجا ولى شما تو این کلاس نباشید !؟

که وقتى یکى از دوستاى گلم بیمارى بدى گرفت و ٦ماه نیومد مدرسه هرروز به من میگفت خیلى هواشو داشته باش.من نگرانشم.

که وقتى بهش گفتم ٥تا سوال ریاضى کنکور رو ندیدم چون زیر درس زمین چاپ شده بود نامه نوشت به سنجش و خودش هم زنگ فقط که گلایه کنه که چرا بچه ها رو اذیت میکنید و قول گرفت دیگه اینکارو نکنند!

که وقتى جند روز پیش مسج داد بهم که :تو یادگار روزهایى هستى که نه فراموش میشوند و نه تکرار.....،چشمام پر اشک شد!


پى نوشت:این افراد خیلى بیشترند پس ادامه دارد...

حال خوب!

-عشق یعنى حالت خوب باشه!                                                                                                                                                            

-اما ادم گاهى خودش هم نمیفهمه حالش خوبه یا نه!

-اون وقتا مطمءن باش حالت بده !حال خوب چیزى نیست که ادم بهش شک کنه!


پى نوشت ١:ممنون قاصدک جان.اگرچه فکر نمیکنم بیاى و بخونیم.

پى نوشت ٢:کلى کلنجار رفتم تا اینو نوشتم اخه به یه بچه چه این حرفا!

این آدمیزاد ناشکر!

یه کم باید به خودم بیام!چرا من انقدر ناشکرم!؟یادم رفته که چند سال درس خوندم که الان اینجا باشم!و حالا فقط به خاطر اینکه به خاطر قوانین بومى سازى تهران  رتبه هاى بالاى ٢٥غیر بومى رو نگرفت و دانشگاهم کمى بالا پایین شد  انقدر ناراحت شدم!همین که پزشکى قبول شدم احساس کردم دلم میخواد زبان انگلیسى میخوندم یا ادبیات یا بیوتک!به جاى اینکه یکم فکر کنم که چقدر تحقیق کردم  و چقدر علاقه داشتم که اینجا برسم!                                             نمیدونم چرا فراموش کردم الان به جایى رسیدم که ارزوهاى دیروزم بوده!که به خاطرش اینقدر بى خوابى کشیدم و بدون امکانات زیادى درس خوندم.        خیلى از ادما وقتى برمیکردند به قبل میبینند که جاىى نیستند که از اول دلشون میخواسته!من فعلا همونجام و فکر کنم اینده رو بذارم واسه زمان خودش!شاید من هم چند سال دیگه از پزشکى خوشم نیاد اما چرا الان غصه اون زمانو بخورم!                                                                                                واقعا که انسانیم!خیلى فراموشکار!                                                                                                                                                        خدایا متشکرم!به بزرگى خودت بگذر از این بنده غرغرو!

دستم به قلم نمیرود گویا!

فکر کنم باید زودتر وبلاگ میزدم!انقدر حرف تو دلم هست که نمیدونم چى رو بنویسم!میترسم نتیجه بگیرم که ننویسمشون!٠